Gerolf Annemans over Plan V

De voorzitter van Vlaams Belang was na Koen Van den Heuvel, Lode Vereeck en Bart himself, de vierde politicus in rij die voor de leden van Pro Flandria zijn visie op Vlaanderen mocht voorstellen.
De vragen van Pro Flandria voorzitter Kurt Moons waren duidelijk: Wat is de strategie van Vlaams Belang naar 2014 en komt er na de moeder aller verkiezingen een ordelijke opdeling van België?
Naar de partijstrategie toe kon Annemans duidelijk zijn. Vlaams Belang kiest resoluut voor een oplossing zonder België. Geen confederale spielereien, geen semantische woordspelletjes over wat confederalisme nu precies inhoudt, geen uitgekleed België dat de onderbroek en het lijfje nog mag aanhouden… Nee, gewoon een onafhankelijk Vlaanderen. En daarna – zo voegde Annemans er fijntjes aan toe – zien we wel of de republiek Vlaanderen met het Koninkrijk der Nederlanden kan samenwerken.

Of er wel een draagvlak is voor onafhankelijkheid? Of we geen internationaal isolement vrezen? Annemans haalde tal van voorbeelden aan om te tonen dat onafhankelijkheid eigenlijk vrij eenvoudig te regelen is. Wie het niet gelooft leest er best het samen met Steven Utsi geschreven boek De Ordelijke Opdeling van België eens op na.
Geen chaostheorie dus, maar wat dan met Brussel? Over Brussel maakt Annemans zich echter weinig zorgen. “We zien wel als het zo ver is”. We moesten aan Alexander De Grote denken. Als we Brusselse (Gordiaanse) knoop niet kunnen ontwarren, hakken we hem gewoon door. Vlaamse machtspolitiek pur sang… Het deed eens deugd en het is nodig want de Franstaligen zijn ons meestal kilometers voor op het vlak van strategie en machtsdenken. Dat de Franstaligen recentelijk over een Waals-Brusselse natie spreken, zou de gematigde Vlaming, moeten wakker schudden. Annemans kreeg de lachers op zijn hand toen hij Benoit Lutgen, voorzitter van CDH, die spreekt over een eeuwigdurend verbond tussen Wallonië en Brussel, erg ambitieus noemde in vergelijking met een bekende Duitse staatsman die al met een duizendjarig rijk genoegen nam.

Annemans nam ruim de tijd om op de soms erg kritische vragen uit het publiek te antwoorden. We leerden dat de idee van Forza Flandria morsdood is. Er komt geen samenwerking. Het is wel te hopen dat bij een nieuw “momentum” waarbij het einde van België gebruuskeerd kan worden, alle Vlaamse neuzen in dezelfde richting wijzen. De ontzuiling van Vlaanderen, waarvan de neergang van het ACW een treffend bewijs is, vond is alvast hoopgevend voor de toekomst.
Aan het ontslag van Alexandra Colen wilde Annemans geen woorden verspillen. Het Vlaams Belang blijft een waardenconservatieve partij – zo verzekerde Annemans. De erfenis van Karel Dillen lijkt in goede handen. En wat ons betreft: opportunistische pilaarbijters die alleen rond verkiezingstijd zichtbaar zijn, kan men missen als kiespijn.
Enige onenigheid met sommigen in het publiek was er rond de Europapolitiek van het Vlaams Belang. Men verweet het Belang te eurosceptisch te zijn en te zeer op de problemen te focussen in plaats van op de Europese kansen. De problemen die de eurozone kent kunnen alleen nog maar opgelost worden door een verregaande overdracht van bevoegdheden op het vlak van begroting. Maar is dat dan geen prachtige invulling van de Europese droom en een kans om het avondland internationaal als macht op de kaart te zetten? Iemand stelde fijntjes dat dit een uitgelezen kans was om de problemen van het noodlijdende Wallonië op de Europese agenda te plaatsen en ze als het ware van Vlaanderen weg te duwen? “We gaan niet de problemen met een hogerliggende macht inruilen voor die met een andere (Europa)” stele Annemans echter. Kan men de natiestaat verdedigen en toch Europees confederalist zijn? Dat men dan wel eerst duidelijk afbakent wat men zelf beter doet op regionaal vlak en wat men samendoet op Europees vlak. Ook hier lijkt zich een sterk inhoudelijk verschil met N-VA te situeren.

Annemans maakte op voor-, tegen- en nevenstanders een zeer goede indruk. De kapitein is echter afhankelijk van de goodwill van zijn bemanning – vraag maar aan voorganger Bruno. Annemans’ succes zal afgemeten worden aan het resultaat van de partij in 2014 en aan de manier waarop bepaalde gegroeide mistoestanden rechtgezet worden. We hopen dat deze taak net zoals de Vlaamse Onafhankelijkheid geen “mission impossible” zal zijn.
Binnenkort hopen we hier op terug te komen in een interview.
(Met dank overgenomen uit het weekblad’t Pallieterke)