In memoriam

Johannes Juliaan Gijsbert “Hans” Jansen is niet meer.

Het kostte me ettelijke dagen om het bericht van zijn overlijden te geloven/verwerken. Even dacht ik zelfs in mijn treurnis dat Hans met zijn onbeschroomd vrije denken, het lot van Theo van Gogh en Pim Fortuyn had gedeeld…

Hans en ik ontmoetten elkaar voor het eerst op een colloquium van de Deltastichting in Gent en voor het laatst enkele maanden geleden, samen met onze echtgenotes, in zijn kleine cosy eurostek te Brussel. Ik begreep toen eens te meer, bij het zien van de cello’s zij aan zij, de woorden, de sfeer, waarom hij zo’n monument van een man was.

Niet enkel kennis telde maar evenzeer het blijven zoeken. Het gulzig openstaan voor nieuwe ervaringen en inzichten om ze mee te nemen, als individu en als groep, in het dagelijkse proces van beleven en beschrijven van schoonheid en orde.

Beste Hans,

Het verwonderd blijven in de onmetelijkheid der dingen, in de complexiteit van het bestaan en in het besef van de aanwezigheid van en de strijd tussen de Duivel in Medina en de God van Mekka, in elk van ons én in de wereld. Het hield u bezig en baarde u zorg want de mediocriteit van zo velen onder ons, hun onkunde, hun domheid, lafheid en abdicatie stoorden u mateloos. Ik wou nog zoveel van u leren en uw kennis aanhoren. En velen met mij.

Als mens Hans was je een kleine Johannes gelijk. Met kinderlijke verwondering en ontzag zoeken naar God om te begrijpen en te overleven in een mooie maar ook bedreigende wereld. Je was een grote mijnheer Professor.

Namens mezelf en Pro Flandria bieden wij aan de familie en allen die hem liefhadden onze innige deelneming aan.

Hans, wij strijden verder de goede strijd, RIP

Jan van Malderen