Bart Laeremans sprak op 13 juni 2015 voor Pro Flandria

STRATEGIE NAAR VLAAMSE ONAFHANKELIJKHEID

De eis voor Vlaamse onafhankelijkheid werd al veel te lang in de hoek geplaatst. Vandaag is zelfs het streven naar confederalisme voor jaren onder de stolp gezet.
Ik ben 17 jaar militant geweest van het Vlaams Blok en 19 jaar parlementslid voor diezelfde partij en zijn opvolger Vlaams Belang en daar ben ik dankbaar voor. Ik heb nu geen partijpolitiek mandaat meer, behalve in de gemeente Grimbergen waar ik verkozen ben op de lijst Vernieuwing. Ik heb na de recente verkiezingen gepleit voor een radicale verjonging binnen het Vlaams Belang en dit zonder schoonmoeders. Ik werd toen ook gevraagd om mee te werken binnen de niet partijpolitieke Vlaamse Beweging; dit was een vraag waarop ik onmogelijk neen kon antwoorden en dus nam ik zonder onvrede of rancune afscheid van de partijpolitiek. Voor mij is het een ongekende luxe om nu ongebonden en in alle vrijheid te kunnen spreken.
De Vlaamse Beweging heeft veel mensen zien vertrekken naar de partijpolitiek, wat helaas niet geleid heeft tot een verscherping van het communautaire bij de partijpolitiek, integendeel. De N-VA volgde de fameuze bocht van Bracke; het Vlaams Belang durfde de N-VA niet uitdagen en in plaats van een communautair opbod kregen we een afgang.

Een overschouwing van het Vlaams-nationale landschap

Vlaams Belang

Het VB was de eerste Vlaams-nationale partij die zonder omwegen de Vlaamse onafhankelijkheid heeft onderbouwd en gepropageerd en dit vooral bij kiezers, die al jaren vastgeroest waren bij de traditionele partijen. Het taboe rond immigratie en criminaliteit werd aangepakt, weliswaar soms te hard, te scherp en onrealistisch. Er werd echter een schutkring aangelegd rond een partij, die een prangend probleem aankaartte en steeds meer stemmen haalde: men kreeg het tegenovergestelde van wat de kiezer aankaartte: verdere verfransing van Vlaams-Brabant, een snel-Belg-wet en vreemdelingenstemrecht. Een grote instroom van buitenlanders is immers een wapen tegen Vlaanderen.
Het grote probleem is het mediacordon rond het Vlaams Belang, dat al een kwart eeuw uitgesloten wordt uit het politiek debat. Eén voorbeeld maar: dat het Vlaams Belang nog altijd geen opiniebijdragen gepubliceerd ziet in De Standaard verantwoordt hoofdredacteur Verhoeven als volgt:

“ De basisvoorwaarde is dat alle deelnemers respect tonen voor andere meningen. En dat is naar ons gevoel niet het geval bij het Vlaams Belang. Hun finaliteit is het om een bepaalde visie uit het debat te bannen. Dus denken we dat wij het debat niet op een integere manier zouden voeren, mochten wij hen vrijuit aan het woord laten”.

Dit mediacordon leidde, tot hun groot plezier, bij sommigen in het VB tot fratsen met een videospel waarbij moskeeën moesten weg geknuppeld worden en tot domme uitspraken over verbruining. Een ander taalgebruik is essentieel. Als de oude garde kan blijven zeggen dat er voor de islam geen enkele ruimte is in Europa, dan scheert men alle moslims over eenzelfde kam. Men stoot op die manier kiezers af die omwille van Vlaamse motieven voor de partij zouden willen stemmen.

N-VA

Ik denk dat een deelname aan de federale meerderheid de enige mogelijke strategische keuze was; de communautaire stilstand is begrijpelijk want er is geen tweederde meerderheid voor een nieuwe staatshervorming. Liever N-VA aan tafel dan Ps en/of Sp.a. Voor het Vlaams regeerakkoord heb ik veel minder begrip want het bevat geen enkele ambitie voor meer autonomie, wat in 20 jaar nooit is voorgekomen, en dit met een N-VA minister-president!
De keuze van N-VA is een zware gok want men toont aan dat het Belgisch systeem wel kan werken, om in 2019 aan de kiezer te moeten uitleggen dat het niet werkt. Ook is er het probleem van geloofwaardigheid over confederalisme als er aan Waalse kant niemand klaar staat om mee te doen. Er zijn daarnaast een aantal strategische blunders geweest waardoor de linkerzijde de N-VA al te gemakkelijk kan afschilderen als a-sociaal. De verstrenging van het immigratiebeleid is nog veel te beperkt: we kunnen de toestroom van 100.000 buitenlanders per jaar niet blijven slikken. Cameron geeft het juiste voorbeeld: hij durft de open Europese binnengrenzen in vraag stellen.
De niet-partijgebonden Vlaamse Beweging.
De grote Fondsen hebben hun rol inde Vlaamse Beweging opgegeven. Gelukkig is er nog de VVB, maar we stellen toch vast dat de Vlaamse Beweging sinds 2011 goeddeels is stilgevallen. Ook hier is er het mediacordon rond alles wat Vlaamsgezind is.

De strategie van onze tegenstanders

Bij de zesde staatshervorming waren de Franstaligen niet gericht op een federale loyauteit. Brussel verwordt nu tot een Franstalige stad, zonder ooit nog één Vlaamse verkozene in de Kamer. De toenmalige Vlaamse onderhandelaars Beke, Van Besien, Genez en De Croo kenden niets van het BHV-dossier; Onkelincx en Milquet kenden het des te beter. Dit leidde tot een immense bevoordeling van de Franstalige rechtbanken, tegen alle duidelijk cijfers in: het resultaat van een eendrachtige, volghouden anti-Vlaamse strategie, die er heeft toe geleid dat alles in België scheefgetrokken is.
De Franstaligen hebben hun Plan- B: als de Vlamingen eruit trekken maken zij van de Fédération Wallonie-Bruxelles een nieuw land. Maar ze hebben ook hun plan A en dat is België behouden en de voordelen, die zij hebben, voortdurend versterken. Het federale politiek samengestelde Grondwettelijke Hof (nu ook bevoegd om de ‘federale loyauteit ‘ te toetsen) wordt door Bart Maddens terecht het machtigste parlement van België genoemd.
De bondgenoten van de Franstaligen zijn de tijd en de demografie. Zij willen met de ‘Hoofdstedelijke Gemeenschap van Brussel (HGB) ‘ de hoofdstad uitsmeren over heel het Vlaamse kerngebied, zodat een onafhankelijk Vlaanderen enkel nog een romp-Vlaanderen zou zijn. Charles Michel verklaarde : “Bruxelles est élargie par la mise en place d’une communauté métropolitaine comprenant l’ ensemble des communes de Grand Brabant” !!!
Het immigratiebeleid leidde tot een ontnederlandsing van Brussel en Vlaams-Brabant; de situatie in Sint-Pieters-Leeuw, Vilvoorde, Zaventem en zoveel andere Vlaamse gemeenten is alarmerend. Dit wordt een sterke rem op Vlaamse onafhankelijkheid.

Wat moet onze strategie zijn?

Op korte termijn moet N-VA zijn macht gebruiken om HGB tegen te houden. Er moet vanuit de gemeentebesturen ook een doordacht Vlaams woonbeleid komen. Ik vrees dat het confederalisme zal leiden tot een zoveelste rondje Belgische staatshervorming met nieuwe grendels waarbij de Vlamingen weer gerold worden. Het is begrijpelijk dat de N-VA vreest dat zij electoraal zullen inboeten als zij ondubbelzinnig voor Vlaamse onafhankelijkheid opkomen; ik kan daar om strategische reden inkomen indien men hierdoor kiezers kan wegtrekken bij traditionele partijen. De enige manier echter waarop confederalisme wel zou kunnen en een geloofwaardig verhaal zou worden is wanneer de Franstaligen te horen zouden krijgen: het is dat of de Vlaamse onafhankelijkheid. En daar wringt juist het schoentje: onafhankelijkheid staat in de statuten van N-VA maar die idee wordt door hen nu weggezet als revolutionair en zelfs in het belachelijke getrokken.

Als de Vlaamse Beweging opnieuw wil werven en wil druk uitoefenen dan moet ze het voorbeeld volgen van Catalonië en Schotland waar een aanvankelijk kleine beweging ondubbelzinnig heeft gekozen voor onafhankelijkheid. Geen Belgische hervormingen maar een helder toekomstperspectief, los van het Belgische kluwen. Wij bieden de Vlamingen eindelijk een eigen land aan.
Onze beweging kan maar indruk maken als ze opnieuw jonge mensen aantrekt. De jongeren moeten de eisen van de Vlaamse Beweging herhalen en actualiseren voor hun leeftijdsgenoten. Er is nood aan een jeugdige, hippe webstek van en voor jongeren, die op een bevattelijke manier uitlegt wat voor een absurd land België is.
Ons streven naar onafhankelijkheid is een optimistisch verhaal, onze boodschap van natievorming is een bevrijdende boodschap. Het nationalisme, de volkse strijd voor een eigen staat, is de bevrijdende, positieve en vernieuwende kracht geweest die de hele wereld in 70 jaar tijd totaal veranderd heeft voor zoveel meer echte diversiteit en menselijke rijkdom.

Voor de eerste keer in de geschiedenis van Pro Flandria kreeg een spreker een minutenlange staande ovatie van een volle zaal.