Christian Laporte, de gekende Brusselse politieke journalist, noemt zichzelf graag “een gelukkig kind van het Leuvense ‘Walen buiten’ “. Voor de Pro Flandria leden werd hij door Trends-journalist Alain Mouton ondervraagd over de belangrijke recente politieke ontwikkelingen in Franstalig België.
Na “Leuven Vlaams” heeft hij de werkelijke scheiding meegemaakt door de beslissing tot oprichting van de UCL te Louvain-La-Neuve. En sinds hij 40 jaar geleden naar Waals-Brabant verhuisde, heeft Laporte ook het “andere Wallonië” ontdekt en beleefd. Hij stelt dan ook het verschil duidelijk tussen de kwaliteit van Waals Brabant en van de Lotharingen-as van Brussel tot Aarlen (die over Waver, Namen en Marche loopt) enerzijds en de triestige cliëntelistische praktijken van de kameraden van Charleroi en Luik anderzijds.
Gevraagd naar zijn politieke overtuigingen, wordt het duidelijk dat Christian Laporte is geëvolueerd van een “tweetalige FDF’er” in Beersel in zijn jonge jaren naar een overtuigd Belgische federalist, met ook oog voor de Vlaamse bekommernissen, en strevend naar een liberale economische ontwikkeling van de Franstalige regio’s.
In zijn humoristische stijl kaart hij daarna zijn journalistieke overstap aan van “Le Soir” naar de vijand “La Libre Belgique”, waar hij niet gefnuikt wordt in zijn journalistieke vrijheid en op een correcte manier zijn politieke inzichten kan delen met zijn lezers.
De bocht van CDH-voorzitter Lutgen komt veel te laat volgens Laporte. De koppige Ardennees had zijn been moeten stijfhouden in 2014 na de verkiezingen. Vandaag staat zijn geloofwaardigheid ter discussie, zeker nu hij enkel in de Waalse gewestregering een nieuwe coalitie heeft met de MR, zonder de PS.
Volgens de journalist en socioloog Laporte zijn “peilingen maar peilingen” maar verwoordt hij zijn ongerustheid toch “door de aanhechting van Waals-Brabant bij Vlaams-Brabant aan te vragen, indien de PTB een dergelijk politiek gewicht zou krijgen dat Wallonië verwordt tot een ‘socialistische Albanië’ “. Het is duidelijk dat er een grote PS-hervorming moet plaatsvinden om de PTB te stoppen in Wallonië. Of dit zal gebeuren door de simplistische aanpak van Di Rupo, valt te betwijfelen.
Verder blijft het aanporren van de communautaire vuurhaard door Maingain, de levensverzekering van de partij Défi. Maingain wil de partij als dusdanig ook in Wallonië profileren. Maar Brussel en Wallonië groeien in zekere mate uit elkaar en omwille van een bepaalde Brusselse bewustwording wordt de onderlinge verstandhouding steeds moeilijker, niettegenstaande de ongrondwettelijke “federatie Wallonië-Brussel – Wallo-Brux”.
Tot slot konden de Pro Flandria leden de nuchtere aanpak van Laporte smaken dat de geschiedenis heel objectief moet benaderd worden en geplaatst in het alsdan bestaande tijdskader.